Domaci WW2 front

[Paja]

Nisam siguran da li je bilo neko objasnjenje na ovom topicu (razgledao sam ranije stranice ali ne mogu da nadjem) u vezi chetnici + nemci vs partizani.

Gledam pre neki dan stranice na wikipediji o 2 sv ratu u srbiji, partizanima, chetnicima i ustashama, i citam i ne verujem. Jel zaista istina da su chetnici deo rata proveli pomagajuci nemcima i ustashama protiv partizana, i da su cak davali zeleznicu koja je prolazila kroz cetnicki deo srbije nemcima da bi potpomogli napade na partizane?

Ja se secam ono sto ucimo u skoli kako su se chete i partizani borili jedni protiv drugih, kao i protiv nemaca, ali za ovakve neke detalje nisam znao.

Ili je to samo deo neke komi propagande :)

[[BMF]Psycho]

Koliko sam ja upucen, i jedni i drugi su hteli vlast, samo ovi preko kralja a ovi preko komunjara. Simple as that, or is it not?

[brue]

Pa Dule, otvori novi topik sa domacim ww2 faktima i moderisi kako valja, tja brisi svo djubre i tupave prepirke. Eto, ja nisam imao pojma za ono oko Smedereva i big booma.

Ali, opet, ni vi niste videli porno slike iz 45te il tako neke, domatja partizanka opsluzuje saborca(e) :P

[cali]

tuzhno je shto sam video strana istrazhivanja koja su utvrdila da je velika vecina zhrtava bila civilna, i da su nemci odgovorni za iznenadjujuce mali broj smrti. ostalo smo se krljali medjusobno.

btw loopz, interesantan podatak je da je italijanska vojska tokom okupacije pomagala chetnicima protiv ustasha :)

[Paja]

Citat sa wiki:

Ustaše activities in villages across the Dinaric Alps led to the Italians and the Germans expressing disquiet. As early as July 10, 1941, Wehrmacht General Edmund Glaise von Horstenau reported the following to the German High Command, the Oberkommando der Wehrmacht (OKW):

“ Our troops have to be mute witnesses of such events; it does not reflect well on their otherwise high reputation... I am frequently told that German occupation troops would finally have to intervene against Ustaše crimes. This may happen eventually. Right now, with the available forces, I could not ask for such action. Ad hoc intervention in individual cases could make the German Army look responsible for countless crimes which it could not prevent in the past.[21] ”

A Gestapo report to Reichsführer SS Heinrich Himmler, dated February 17, 1942, stated that:

“ Increased activity of the bands [of rebels] is chiefly due to atrocities carried out by Ustaše units in Croatia against the Orthodox population. The Ustaše committed their deeds in a bestial manner not only against males of conscript age, but especially against helpless old people, women and children. The number of the Orthodox that the Croats have massacred and sadistically tortured to death is about three hundred thousand.

A evo i ovo sto ti kali si pricao (sto sam tek sad primetio btw ):

Italian troops in the field had competing territorial claims with their Ustaše allies and had cooperated from the start with Chetnik units operating in the southern areas that they controlled[citation needed]. Hitler tried to insist that Mussolini should have his forces work with the Ustaše, but senior Italian commanders such as General Mario Roatta ignored such orders

[Sting]

Istina je negde izmedju, ne mogu nishta da tvrdim sa sigurnoshcu jer mi je taj period krajnje neprivlacan sa istorijske strane zbog nenormalne posleratne propagande i potpunog zamracenja istine. Ono shto se zna po najnovijim nekim "istrazivanjima" je da su i Partizani i Cetnici saradjivali sa Nemcima kada je to odgovaralo, kao i izmedju sebe i da su krljali Nemce. Ludilo u kome je umeshan gradjanski rat Komunista i Rojalista (mahom Srbi, jer je kralj bio Srbin).

[brue]

NDH je obuhvatala teritorije današnje Hrvatske osim Istre koja je i pre rata bila pod Italijom,najvećeg dela Dalmacije koji je predat Italijanima,te Međimurja i Baranje koji su bili pod mađarskom upravom. U sastavu NDH nalazila se čitava teritorija Bosne i Hercegovine i Srem.

Odmah po osnivanju NDH doneseni su rasni zakoni po ugledu na nacističke.Tako je odredba o zaštiti arijevske krvi i časti hrvatskog naroda bila zapravo kopija poznatog nacističkog zakona iz 1935 koji je predstavljao uvod u progone Jevreja. Aprila 1941 zakonskom odredbom zabranjena je upotreba ćirilice. Prema prvim policijskim merama Srbi u Zagrebu i još nekim gradovima morali su nositi plavu traku s natpisom P od pravoslavac. U Bjelovaru su Srbi nosili crvene trake s natpisom Srbin.Svi Jevreji su nosili žute trake sa slovom Ž od Židov (na hrvatskom Jevrej).

Srbi i Jevreji su stavljeni van zakona, a bosanski muslimani proglašeni Hrvatima, tačnije "cvijećem hrvatskog naroda". Isti su u ulozi "hrvatskog cvijeća" hitali u ustaške redove.

Jezivim antisrpskim govorima ustaški funkcioneri su pripremali teren za masovne pokolje Srba.Ti govori na javnim skupovima objavljivani su u ustaškoj štampi koja je sačuvana i nakon rata.Prema pisanju ustaškog Novog lista od 3.6.1941 ministar u vladi NDH Žanić je na zboru u Novoj Gradiški rekao sledeće:

"Ovo ima biti zemlja Hrvata i nikog drugog i nema te metode koju mi kao ustaše nećemo upotrebiti da načinimo ovu zemlju zbilja hrvatskom i da je očistimo od Srba koji su nas godinama ugrožavali i koji bi nas ugrozili prvom zgodom.Mi to ne tajimo,to je politika ove države i to kad učinimo učinićemo samo ono što piše u ustaškim načelima."-izvor-Viktor Novak,Magnum Crimen,strana 606.

A Viktor Gutić je na zboru u Sanskom mostu o Srbima rekao sledeće:

"Držite uvijek na umu da su to bili naši grobari i uništavajte ih gdje god stignete ,a blagoslov moj i našeg Poglavnika vam neće uzmanjkati.Svaki koji se bude za njih zauzimao postaje samim tim i neprijatelj hrvatske slobode."-izvor-Viktor Novak,Magnum Crimen,strana 608.

Ustaški funkcioneri su putovali od grada do grada držeći zapaljive antisrpske govore i regrutujući pristalice za svoj pokret. U ustaške redove stupali su oni koji su bili spremni da reči ustaških prvaka sprovode u praksu.

Otpočeli su masovni pokolji ,strahovita sadistička orgijanja ,odvođenja u logore, a čitava takozvana NDH pretvorena je u poligon za uništavanje srpskog i jevrejskog naroda.

PRVI USTAŠKI LOGORI

Prvi ustaški logor nalazio se u prostorijama nekadašnje fabrike veštačkih đubriva "Danica" u Koprivnici. Prvi transport logoraša stigao je 29.aprila 1941.Prve žrtve bili su Srbi i Jevreji pohapšeni na području Zagreba,Pakraca,Grubišnog polja i Križevaca.Odmah nakon toga stizali su drugi transporti iz Bjelovara,Karlovca,Sarajeva,Tuzle i drugih mesta.Na vagonima je obično pisalo "pokvareno voće". Na osnovu nekih izveštaja uprave logora, može se zaključiti da je kroz ovaj logor prošlo preko 5000 logoraša.

Jedan od prvih i najzloglasnijih ustaških logora nalazio se na otoku Pagu i sastojao se iz dva dela:logora Slano i logora Metajna.Formiran je 25.juna 1941, a raspušten avgusta iste godine kad je Pag predat Italijanima.Prve žrtve bili su Jevreji iz Zagreba, a potom su dovođeni Srbi i Jevreji iz raznih krajeva. Ustaše su ih ubijale klanjem ili bacanjem u jamu u predelu Furnaže.Kao jedan od prvih ustaških logora, logor na Pagu bio je u pravom smislu reči koljačka škola u kojoj su profesori bili monstruozni zlikovci.

Jedan od uhvaćenih logorskih čuvara Orešković dao je o logoru sledeći iskaz (izvor-Šime Balen-"Pavelić",str.78-80):

-Još kao đak gospićke gimnazije stupio sam 1939 u vjersku organizaciju "križare".Tu su nas pod firmom vjere odgajali u ustaškom duhu.Na naše sastanke su dolazili Jurica Frković i Juco Rukavina i držali nam predavanja protiv Srba i komunista.Naša parola je bila -u ime Krista ubij antikrista.Antikristi su bili Srbi,Židovi i komunisti.Organizovali smo svoju udarnu jedinicu koja je noću napadala ljevičare. Kad je došlo do rata i rasula jugoslovenske vojske mi smo je razoružavali.Odmah smo stupili u ustaše jer smo to smatrali svojom nacionalnom dužnošću.Mene su sa još nekim Gospićanima odredili u logor Slano na otoku Pagu.Tu su se nalazili najviše Židovi i Srbi, a bilo je i nekih Hrvata ljevičara.Kad sam došao tamo zapanjio sam se kad sam vidio kako muče one ljude.Spavali su pod vedrim nebom u žici.Za hranu su im nisu davali ništa osim slanih riba, ali im vode nisu davali tako da su mnogi poludjeli od žeđi. U to je došla nova skupina zatočenika.Starješine su nam dale naređenje da odvojimo 200 zatočenika iz prve partije, da ih odvedemo na more i pobijemo. Ja i neki moji drugovi nismo mogli. Onda su nas grdili i prebacivali nam kakvi smo mi to Hrvati i ustaše. Govorili su nam da nije ustaša onaj koji ne može s veseljem ubiti Srbina, Židova i komunistu.Da nas pridobiju na ubijanje davali su nama mlađima vina i likera. Dovodili su pred nas zatočene djevojke , svlačili ih do gola i govorili da možemo uzeti bilo koju, ali da ih poslije akta moramo ubiti. Neki mladići opijeni vinom i zaneseni strašću počeli su tako ubijati. Ja nisam mogao.Gadilo mi se i to sam javno rekao.Nakon par dana došao je u logor neki viši funkcioner iz Zagreba Luburić. Došao je da pogleda rad logora.Tek tada je počelo pravo klanje. More oko Paga bilo je crveno od krvi. Luburiću su referirali da ja i još neki nećemo da ubijamo. Na to je Luburić sazvao sve ustaše, postrojio nas i održao govor u kojem je rekao da su izdajice ustaštva oni koji ne mogu da ubijaju Srbe,Židove i komuniste.Na to je upitao ko je taj "usraša" koji ne može da ubija.Javio sam se ja i još nekoliko. Kako sam bio prvi po redu od tih koji su se javili, Luburić me je pozvao pred stroj i upitao me kakav sam ja to ustaša kad ne mogu ubiti Srbina i Židova. Rekao sam da sam spreman u svako doba dati život za Poglavnika, da mislim da bih mogao ubijati u borbi ali da ne mogu ubijati ovako goloruke ljude, a osobito žene i djecu.On se na to nasmijao i rekao je da je naša dužnost da očistimo Hrvatsku od te kuge , a tko to neće je neprijatelj Poglavnika i Hrvatske kao i oni. Na to je pozvao jednog iz svoje pratnje i nešto mu šapnuo. Ovaj je otišao i donio dvoje male dvogodišnje židovske djece. Luburić mi je predao jedno dijete i rekao da ga zakoljem. Odgovorio sam da ne mogu.Na to su svi oko mene prasnuli u smijeh, rugali mi se i vikali- "usraša",a ne ustaša.Onda je Luburić izvadio nož i zaklao preda mnom dijete govoreći: "Evo kako se radi".Kad je dijete vrisnulo i prasnula krv, sve oko mene se zavrtjelo. Skoro sam pao. Jedan me ustaša prihvatio. Kad sam se malo pribrao rekao mi je Luburić da dignem desnu nogu.Digao sam, a on mi je pod nogu stavio ono drugo dijete.Onda je zapovjedio :"udri".Udario sam nogom i zgnječio glavu djetetu. Luburić mi je prišao,potapšao po ramenu i rekao:"Bravo, bit ćeš ti još dobar ustaša".

Tako sam ubio prvo dijete.Nakon toga sam se opijao do smrti. U pijanstvu sam zajedno sa drugovima silovao neke židovske djevojke, a onda smo ih poubijali. Poslije se nisam morao ni opijati.Kasnije, kad je Slano likvidirano i svi njegovi zatočenici ubijeni , poslan sam u kotar Korenicu na čišćenje. Šta sam tamo radio znate…

GOSPIĆKI LOGORI I STRATIŠTA

Gospić i njegova stratišta bila su u prvim mesecima ustaške vlasti glavna mesta egzekucija (Jasenovac je osnovan tek avgusta 1941).To mesto je odabrano jer se u blizini nalazi više jama u koje su bacane žrtve. Gospićki logor je zatvoren kad je ta teritorija predata Italijanima. Radio je od 1.maja 1941 do 20.avgusta 1941. Posle zatvaranja ulogu mesta koje će kasnije postati simbol ustaških pokolja preuzeće Jasenovac.

O broju žrtava gospićkih logora i stratišta postoji više procena, ali one ne variraju toliko kao kad se radi o broju žrtava u Jasenovcu. Procene su bazirane na izjavama logoraša i samim ustaškim izvorima.

Prema izjavama zatočenika koji su pobegli, svaki dan je odvođeno na Velebit nekoliko stotina ljudi pa se procene

stradalih kreću oko 35 000 , a idu i do 60 000.Mirko Peršen, pisac knjige "Ustaški logori", napisane s ciljem blagog ublažavanja ustaških zločina, procenjuje da se ukupne žrtve gospićkih logora i stratišta mogu kretati od "15 do 25 tisuća";broj žrtava jasenovačkog logora ovaj autor procenjuje na oko "60 do 80 tisuća", a ukupan broj žrtava svih ostalih logora na oko "7 do 15 tisuća". Njegove procene mogu se videti na strani 329 knjige "Ustaški logori".

Žrtve su dovođene stočnim ili teretnim vagonima na gospićku železničku stanicu i to iz svih krajeva ustaške države. Prema iskazima zatočenika koji su uspeli da pobegnu svaki dan su iz gospićke kaznione po dva puta odvođeni transporti zatočenika prema Velebitu. U transportima je bilo po nekoliko stotina ljudi. Prema tim izjavama može se zaključiti da je u velebitske jame bačeno oko 30 000-40 000 ljudi. Sam logor Gospić-Jadovno bio je također mesto masovnih pokolja.U nekim publikacijama se za gospićki logor daju odvojene procene , a odvojeno za ostala stratišta u okolini Gospića i jame na Velebitu gde su bacani i ubijani zatočenici.

Izjave nekoliko desetaka preživelih zatočenika date pred posleratnim komisijama za ratne zločine ili još u toku rata pred Komeserijatom za izbeglice i preseljenike koji je prikupljao izjave.Izjave se čuvaju u Arhivu vojno istorijskog instituta. Neki iskazi objavljeni su u knjigama i zbornicima dokumenata i svedočanstva o ustaškim logorima.

Delovi iskaza Đure Medića iz Slavonskog Broda ,zatočenika logora u Gospiću (izvor-Antun Miletić ,knj.1,dokument 85,strana 231):

"Mi smo ostali u Gospiću u kaznioni svega 17 dana to jest do 20.avgusta. Za to vreme dolazili su svaki dan novi transporti Srba iz svih krajeva. Dnevno ih je pristizalo od 700 do 1000,a isto toliko je svaki dan transportima iz kaznione otpremljeno u Velebit. Kazniona u Gospiću bila je samo sabiralište i prolazna stanica za sve Srbe koji su određeni za Velebit i Pag.Većina Srba koji su transportima dolazili u kaznionu bili su krvavi,polomljenih ruku i nogu , razbijenih glava, a mnogi sa ubodima i drugim vidljivim povredama po licu i ostalom telu.Tako se sećam da je jednog dana stigao u kaznionu u Gospić transport Srba iz srezova Zenica i Višegrad -oko 80 do 100 ljudi koji su bili skoro svi ispretučeni i krvavi i sa raznim ozledama.

Svaki dan su išla iz kaznionice za Velebit dva do tri transporta Srba. U svakom transportu 200 do 300 ljudi tako da ih je dnevno odlazilo u Velebit od 700 do 1000 ljudi. Srbe određene za Velebit svako put su postrojili za ruke žicom dva po dva, a zatim sve sa jednim dugim spoljnim lancem ili žicom i tako ih vezane peške gonili za Velebit. Niti jedan od ovih Srba nije se vratio , a niti se kome javio.

Delovi iskaza Milana Stamenkovića iz Osijeka, (izvor.Antun Miletić-knj.1.dokument 42,strana

109-113)

"U Gospiću smo zatekli u kaznionici okružnog suda oko 1500 uhapšenih Srba koji su bili smešteni što po sobama zatvora, što u dvorištu kaznione na zemlji. Iz Gospića su raspoređivani transporti za Pag, za Velebit i za Jadovno na Velebitu.Transporti su išli gotovo svaki dan i to u grupama od 300 do 400 ljudi , pa i više prema tome koliko bi uhapšenika dovodili u Gospić. Koliko ja znam stizalo je u Gospić svaki dan 400-500 Srba i nakon zadržavanja od jednog do dva dana čim bi skupili 1000 ljudi vršilo bi se transportovanje na već pomenuta mesta to jest Pag, Velebit i Jadovno."

JASENOVAC

Jasenovac je formiran avgusta 1941 i radio je do aprila 1945.O radu logora postoji nekoliko stotina svedočanstva preživelih logoraša koji su dali iskaze pred posleratnim komisijama za ratne zločine. Preživeli logoraši su oni koji su preživeli proboj logoraša 1945, oni koji su u toku rata razmenjeni (bilo je više razmena između ustaša i partizana , a razmenjivane su zarobljene ustaše za hrvatske komuniste koje su ustaše stavile u Jasenovac);neki su iz Jasenovca prebačeni u nemački logor Sajmište u Zemunu, a odatle je manji broj pušten , neznatan broj uspeo je da pobegne i također neznatan broj pušten na intervenciju folksdojčera koje su neki logoraši poznavali pre rata , a koji su zauzimali položaje u nemačkoj vojsci.

Jasenovac je prvi ustaški logor koji je funkcionisao po nacističkom uzoru.Maks Luburić,ustaški funkcioner zadužen za rad logora je proveo neko vreme u Nemačkoj, kao gost Gestapo-a, početkom oktobra 1941.Tom prilikom je posetio više nemačkih koncentracionih logora , a po povratku u NDH, sproveo je reorganizaciju postojećih logora i osnovao nove, po ugledu na logore u Nemačkoj.

Jasenovac je po organizaciji ličio na nacističke logore,mada su ubijanja vršena drugačije.Kao i u nacističkim logorima nastojalo se iskoristiti radnu snagu logoraša pre likvidacije.Jasenovac je i podignut na mestu gde su se već nalazila zanatska i fabrička postojenja.

Logoraši su u Jasenovac dovoženi najčešće u stočnim vagonima.Deca, stariji i bolesni su ubijani odmah jer su smatrani nesposobnim za rad. Posle svakog transporta vršen je među već postojećim logorašima "nastup" odnosno izbor logoraša koji će biti pobijeni kako bi se napravilo mesta novima. Ubijani su obično oni koji su bili dovoljno iscrpljeni i izmršaveli. Likvidacije su vršene na stratištu Gradina i to klanjem,udaranjem maljem ili bacanjem u Savu. Jedno vreme radio je i krematorijum ,odnosno posebne peći gde su logoraši, naročito deca, bacani živi. Poseban deo logora Kula je mesto gde su vršena strahovita iživljavanja i izgladnjivanje logoraša do smrti.

Pored ovih redovnih ubijanja vršena su i masovna posle dovođenja ogromnog broja ljudi u logor.

Najveća ubijanja vršena su 1941 i 1942, a kasnije je logor radio "sa smanjenim kapacitetom" jer nije se imalo odakle dovoziti logoraše pošto su mnoga područja usled ratnog stanja bila van ustaške kontrole, a područja koja su još uvek ustaše kontrolisale su bila "očišćena".

Najmasovniji pokolji dešavali su se u dva navrata 1942 kada je dovedeno nekoliko desetaka hiljada Srba sa Kozare i u proleće kada su skupljani Romi sa područja čitave ustaške države i potom dovoženi u Jasenovac.

Broj žrtva u Jasenovcu je predmet najvećih mogućih sporenja u stručnim krugovima.U bivšoj Jugoslaviji kao zvanična cifra važila je brojka od čak 700 000 što je svakako preteran broj.

Pre nego što se kao relevantne uzme jedna ili druga brojka treba razmotriti na čemu su one bazirane.

Kao mogući putevi utvrđivanja broja žrtava mogu poslužiti:

- spiskovi žrtava koje su pravljeni nakon rata u cilju utvrđivanja broja žrtava

- posleratna iskopavanja masovnih grobnica na najvećen jasenovačom stratištu Gradina

-izjave logoraša

-ustaški izvori i kartoteke logoraša

-nemački dokumenti

spiskovi žrtava koje su pravljeni nakon rata u cilju utvrđivanja broja žrtava

Što se tiče spiskova žrtava koji su rađeni nakon rata situacija je zaista komplikovana. Najčešće se spominje popis iz 1964.Na njemu je popisano ukupno 56 000 žrtava jasenovačkog kompleksa.

Međutim, ovaj popis je rađen tako što su popisivači koji su bili studenti išli od kuće do kuće i uzimali podatke o žrtvama rata. Popis je nepotpun jer na takav način nisu mogli biti popisane sve žrtve čak i da je popis bio besprekoran.Mnoge žrtve stradale su tako što su ustaše čitava sela odvodili u logore ili ubijali čitave porodice.Sem toga posleratnim migracijama i kolonizacijom ispražnjena su čitava sela. Popisna komisija je zaključila da je popis nepotpun, a nepotpunost je objašnjena migracijama stanovništva i činjenicom da su čitava sela ili porodice pobijene pa nije imao ko dati podatke o broju žrtava.

Grupa istraživača nastavila je rad na utvrđivanju broja žrtava u Jasenovcu i stigla do broja od 78 000. Imena tih ljudi čuvaju se u Muzeju žrtava genocida s napomenom da je to broj žrtava do čijih se imena moglo doći , a ne konačan broj žrtava.

Ovaj popis iz 1964 postao je mnogima osnova za dokazivanje broja žrtva.Tako Žerjavić procenjuje da je broj žrtava u Jasenovcu oko 80 000 jer uzima za relevantnu procenu da je popis iz 1964 obuhvatio oko 60% žrtava. Kako je došao do tog broja Žerjavić je objasnio na suđenju Dinku Šakiću.

S druge strane , dvojica šovinista Franjo Tuđman i Adil Zulfikarpašić smatraju da je popis ne samo dao približan broj žrtava već je i uvećan. Zulfikarpašić kaže da je "popis bio veoma ozbiljan" jer je rađen od kuće do kuće. Jedino nije objasnio ko je onda mogao popisati one čija su kuće i sela ustaše zbrisale sa lica zemlje. Ali za jednog tipičnog šovinistu takav stav je normalan.

posleratna iskopavanja masovnih grobnica na najvećen jasenovačom stratištu Gradina

Jedan od mogućih puteva za dokazivanja broja žrtava su iskopavanja koja su vršili stručnjaci za sudsku medicinu.Posebne ekipe antropologa i stručnjaka za sudsku medicinu su radili istraživanja početkom šezdesetih.Vršena su bušenja sondama na mestu najvećih pogubljenja na Gradini koja obuhvata kompleks od nekoliko desetina hiljada kvadratnih kilometara.Ta istraživanja i njihovi rezultati se pominju u više knjiga o Jasenovcu ,a nešto iscrpnije podatke daje knjiga R.Trivunčića "Jasenovac i jasenovački logori",knjiga 2.Prema informacijama koje su tu navedene u Gradini je probušeno 130 bušotina na 100 grobnica, a učinjene bušotine su dale uvid u sadržaj, dubinu i tip grobnica.Pošto je sloj kostiju iznosio 40 cm u proseku to znači da je bilo 22 skeleta na kubni metar.Prema tim podacima o broju žrtava na određenu kubaturu izračunato je da je broj žrtava na tom najvećem stratištu Gradina oko 360 000.S obzirom da je deo žrtava bacan u Savu i da ima još neistraženih grobnica pretpostavilo se da broj žrtva može biti i koju stotinu hiljada veći.Faktički su potvrđene ranije pretpostavke o ogromnom broju žrtava. Zbog toga se oni koji pominju tako velike brojke uglavnom pozivaju na ta sondažna bušenja iz 1964 kao relevantan pokazatelj broja žrtava.

Međutim , kritičari takvog načina uvrđivanja broja žrtava smatraju da sondažna bušenja ne mogu dati pouzdane podatke na tako velikim površinama već je potrebno prekopati ceo teren da bi se utvrdilo da li su pretpostavke tačne.To je i nameravano ali su istraživanja prekinuta voljom političkih moćnika.

izjave logoraša

Na osnovu izjava logoraša također je teško ustanoviti broj žrtava jer se logor sastojao iz više kompleksa.

Ipak jedan logoraš je izjavio da je sasvim siguran da je u kartoteku logoraša zaveden pod brojem 28 221.S obzirom da je preseljenje u Ciglanu preživelo oko 1500 logoraša ispada prema ovom podatku da je broj ubijenih u tom periodu 25 000.Radi se o periodu od početka osnivanja logora do polovine oktobra, dakle samo za prva tri meseca rada logora.(izvor-Antun Miletić;Koncentracioni logor Jasenovac, knjiga 1,strana 21)

ustaški izvori i kartoteke logoraša

Kartoteku logoraša ustaše su uništile u toku samog rata u cilju uništavanja dokaza o zločinima.Uništeni su također i svi ostali dokazi koji bi mogli upućivati na broj žrtava.Sačuvani su samo parcijalni izvori o upućivanju nekih osoba u logore.

nemački dokumenti

Što se tiče nemačkih izvora postoji jedan dokument u kojem se spominje broj logoraša u Jasenovcu.Radi se o dokumentu koji su saveznici zaplenili od nacista a u kojem se spominje 120 000 žrtava u Jasenovcu i 80 000 u Staroj Gradišci koja je bila deo jasenovačkog kompleksa.Dokument datira iz decembra 1943 i čuva se u Nacionalnom arhivu u Vašingtonu, a njegovu relevantnost potvrdio je Stejt Department. Ovaj dokument je prvi put za širu javnost prezentovan na Prvoj međunarodnoj konferenciji o koncentracionom logoru Jasenovac,a pokazao ga je direktor Ureda za specijalna istraživanja Ministarstva pravde SAD Ila Rozenbaum. Pitanje je na čemu su zasnovane ove brojke u nemačkom dokumentu i da li su možda Nemci imali uvida u kartoteke logoraša pre nego što su te kartoteke uništene.To je sasvim izvesno jer su Gestapo i nemačka organizacija Tot koja je prikupljala ljude za rad u Nemačku obilazili ustaške logore,a između nemačkog logora Sajmište i Jasenovca postojala je stalna veza.Na zaključak da su brojke bazirane na kartoteci logoraša upućuje i odvojena procena za Jasenovac i za Staru Gradišku.

Ovaj dokument se pominje u mnogim knjigama o Jasenovcu ali ga hrvatski istoričari koji minimiziraju broj žrtava ne spominju iako za njega znaju.Spomenuo ga je jedino Goldštajn u jednom intervju za VOA

www.voanews.com/croatian/...N=73137085

Ali Goldštajn nije nešto posebno objašnjavao. Samo je rekao da je u Jasenovcu "prema podacima americkog ministarstva pravosuđa, ubijeno oko 120 tisuća ljudi" ne spominjujući žrtve Stare Gradiške kao i to da se zapravo radi o nemačkom dokumentu čiju je relevantnost samo potvrdilo američko ministarstvo pravde.

I pored svih mogućih procena i istraživanja i proučavanja eventualnih izvora o broju žrtava taj broj ostaje nepoznanica i predmet najvećih mogućih sporenja i do danas.Sve procene zavise od toga na kom su podatku zasnovane, a sve činjenice koje bi mogle ukazati na broj žrtava su gore navedene.

STRATIŠTA I JAME

Većina žrtava ipak nije ni dospela do logora već su ubijani na masovnim stratištima nedaleko od svojih kuća ili su bacani u bezdanske provalije, kraške jame kakvih ima podosta na području Like, Hercegovine , Bosne...

U Atlasu ustaškog genocida koji je izradio prof.Strahinja Kurdulija tačkicama su obeležena mesta masovnih ustaških pokolja , a na svakoj od njih je pobijeno od nekoliko desetina do nekoliko stotina pa do nekoliko hiljada ljudi.Jedno od najstrašnijih je stratište Garavica kod Bihaća gde je prema podacima Regionalnog muzeja u Bihaću pobijeno oko 12 000 ljudi iz sreza bihaćkog kao i obližnjih kordunaških srezova.

Prvi i najveći talas masovnih ustaških pokolja odigravao se leta 1941.Najmasovniji pokolji dešavali su se u zapadnoj Bosni,Lici,Kordunu,Baniji,Hercegovini.U nemačkom izveštaju iz druge polovine avgusta 1941 pod naslovom "Početak pobune u Hrvatskoj" navodi se da je u tom prvom talasu ubijeno 55 000 Srba samo u Bosanskoj krajini (Arhiv VII,k 312,br.56/1-5).Ovaj dokument pominje se i u knjizi "Ustanak u Bosanskoj krajini",strana 67.

Delimično se s tim slaže i izveštaj Druge italijanske armije od 3 seprembra 1941 gde se navodi 50 000 žrtava samo u Bosanskoj krajini do tog datuma. (Arhiv VII,k 67,br.20 /3-1 )

Oba dokumenta pominju se u knjizi "Genocid nad Srbima Bosanske Krajine" B.Bokana na strani 46,a u fusnoti su date i signature pod kojima se dokumenti mogu pronaći u arhivu.

Jedan italijanski izvor pominje broj žrtava u Lici. U izveštaju zapovedništva oružničkog krila Gospić navodi se da je do septembra 1941 samo u Lici poubijano 80 000 Srba.(Arhiv VII,k 67,reg,br.20/3).

Prvi talas direktno je uzrokovao ustanak.Nakon toga ustaše gube neke teritorije i u zemlji se razbuktava rat.Od tada će ustaše dovlačiti žrtve u logore samo iz krajeva koje su još kontrolisali.Najveće mesto stradanja biće Jasenovac koji će raditi sve do samog kraja rata.

Masovni pokolji i odvođenja u logore više desetina hiljada civila dešavaće se i tokom ustaških ofanziva na partizanska područja Kozaru 1942,na Petrovu Goru na Kordunu 1942,tokom ofanzive na Grmeč 1943,tokom akcija na Fruškoj Gori u Sremu...

ZVERSTVA

Ustaše su klanje smatrali za omiljenu zabavu koja im je pričinjavala veliko zadovoljstvo.

Prema svedočenjima zatočenika a i samim ustaškim izvorima , u Jasenovcu je organizovano i takmičenje u klanju.Pobednik je bio Petar Brzica ,ustaša koji je za jednu noć zaklao 1360 ljudi,a za nagradu je dobio zlatan sat.Svedočanstvo u ovom takmičenju dalo je više preživelih zatočenika od kojih su neki i danas živi.Jedan je svedočio na suđenju Dinku Šakiću 1999 u Zagrebu.

www.monitor.hr/jutarnji/1.../sakic.htm

Prema sačuvanom zapisniku sa jedne sednice vlade NDH razmatrana je ideja o serijskoj proizvodnji specijalnih noževa za klanje kojim bi se postupak klanja ubrzao.

Najezivije svedočanstvo o ustaškim zverstvim dao je italijanski pisac i novinar Kurcio Malapurte koji je opisao u svojoj knjizi putopisa i eseja susret sa Antom Pavelićem.Sa Pavelićem se sreo u svojstvu dopisnika italijanskih dnevnih novina.

Na stolu ispred Pavelića stajala je korpa sa nečim što se Italijanu u prvi mah učinilo kao olodovi mora."To su plodovi mora iz Dalmacije "-upitao je Pavelića. "Ne,to je poklon mojih vjernih ustaša ,to je 20 kg ljudskih očiju."

Knjiga Kaputt u kojoj se nalazi ovo jezivo svedočanstvo prevedena je na mnoge svetske jezike. Prvo izdanje obavljeno je u Italiji posle kapitulacije 1943,a prvo posleratno u Francuskoj 1946.Pojavu ovog dela svetska književna kritika propratila je sa interesovanjem.

O jezivom ustaškom običaju da vade oči svojim žrtvama ima na žalost i pregršt dokaza.Ivan Goran Kovačić je svoju potresnu poemu "Jama" napisao nakon susreta sa slučajno preživelom osobom koju su ustaški zlikovci oslepeli.

Ustaše su se iživljavali nad svojim žrtvama sa takvom divljačkom bestijalnošću i sadizmom da je to zaprepašćivalo čak i njihove saveznike. Pokatkad su se i u prisustvu Nemaca javno hvalile svojim zločonima.Takav je bio slučaj i sa Zdenkom Blažekovićem, zapovednikom ustaškog sveučilišnog stožera i ustaške muške mladeži. O tome je svedočio visoki funkcioner nemačke Službe rada (Reichsarbeitsdienst), Stockele Gustav,a napisao je u svojoj knjizi "Vom Ende zum Anfang" (str.133) sledeće redove:"Neki dr Blažeković koji je bio vođ muške ustaške omladine,pričao je za vreme jednog velikog prijema koji je priredio nemački poslanik,da je on lično zarobljenim Srbima palčevima isterivao oči iz duplji,naglašavajući s osmehom na usnama da to uopšte nije teško uraditi.Kada je jedna prisutna dama ,grozeći se svega toga,primetila da to što on priča nije istina , on se grohotom nasmejao i zamolio je da mu učini čast i poseti ga,kako bi joj on mogao pružiti dokaze,on je ...sve oči nanizao na jednu opnu u formi ogrlice koju naravno "može nositi samo uz uniformu,a nikako uz smoking..."

[brue]

SVEDOČANSTVA DATA U TOKU RATA

Autorski dvojac koji se u posleratnoj Jugoslaviji specijalizovao za pisanja o ratnim zločinima Vladimir Dedijer i Antun Miletić priredio je zbirku svedočanstava o ustaškim zločinima datim u toku samog rata.To su izjave date pred Komeserijatom za izbeglice koji je prikupljao izjave. Dedijer navodi da su svedočanstva od velike istorijske važnosti jer su za razliku od ostalih data u toku samog rata.Neki od tada saslušanih svedoka su dali izjave i pred posleratnim komisijama za ratne zločine.

Od nekoliko hiljada svedočanstava koje se nalaze u arhivama u knjizi je dato oko 250.To nisu svedočanstva strave i užasa kako bi se moglo pomisliti već upravo ona svedočanstva iz kojih se može uzeti dosta podataka vazanih za sagledavanje položaja Srba, hronologije dešavanja,imena zločinaca itd.

Svedočanstva dole navedena su data u skraćenom obliku, ali sa najvažnijim odlomcima.

Iz knjige "Proterivanje Srba sa ognjišta" :

str.183 delovi svedočenja Ljubomira Antića iz Tuzle

Odmah nakon uspostave Nezavisne Države Hrvatske obrazovan je u Tuzli ustaški logor na čijem čelu je ispočetka nalazio Drago Milas , student tehnike iz Tuzle. Prošle jeseni je Milas otišao u Zagreb na jedan viši ustaški položaj, a zamenio ga je u dužnosti Kamberović Musliman, činovnik podružnice Prve hrvatske štedionice u Tuzli.

Već u početku ustaše su počele sa žestokom progonima Srba. Srbi su hapšeni,stavljani u zatvore, iz zatvora nekud odvođeni i ubijani.

U mesecu aprilu 1941 god.uhapšeni su :---nabraja imena---

Odmah u početku NDH osnovao je u Tuzli legiju dobrovoljaca Muslimana Muhamed Hađžiefendić, trgovac iz Tuzle i rezervni major bivše jugoslovenske vojske.U ovu legiju stupali su mladi Muslimani koji su pomagali akciju ustaša oko istrebljenja Srba.Ova legija poznata je po velikim krvološtinama koje je izvršila nad Srbima u tuzlanskom srezu , a općenito se zove Hađžiefendićeva legija.Ova legija je sa ustašama iz Tuzle i okolnih sela upadala u srpska sela sreza tuzlanskog i tamo vršila strahovite pokolje.Sva sela sreza tuzlanskog stradala su prošle jeseni od ove legije.

Posle toga nastavljeno je sa odvođenjem Srba u logore.Tada su osim muškaraca odvodili i žene ,te devojke,pa čak i decu od 14 godina.

Ja sam pošao od kuće na 9. novembra 1942. god sa krivotvorenom propusnicom jer od nadležnih vlasti nisam smeo prave propusnice niti zamoliti .U Zemun sam stigao na 10 novembra i zadržao se do 12.novembra,kada sam se u čamcu prevezao u Beograd,a prevezao me je za platu jedan ribar iz Zemuna.

Ljubomir Antić,16.11.1942

str.530 delovi svedočenja Miodraga Vukojevića iz Sarajeva

Ja sam sa smojim roditeljima živio stalno u Sarajevu.Kao bravarski pomoćnik radio sam kod bravarskog obrtnika Glihe Ivana koji je poreklom Slovenac.

Posle proklamovanja NDH odmah je otpočeo u Sarajevu strašan progon Srba.Ustaše su se svuda razmilile i svima njima je bio glavni zadatak hapsiti i zlostavljati Srbe.

Ustaše su masovno odvodili Srbe i streljali ih pokraj Sarajeva na Vracama.Pokolj Srba vršili su i na drugim mestima.

Mnoge Srbe iz Sarajeva ustaše su odvodile u koncentracione logore.Usled žestokih progona,Srbi su bežali u šume da bi spasili svoje gole živote.Mnogi od njih izbegli su u Srbiju.Svu imovinu Srba koja je iza njih ostala u Sarajevu, ustaše su opljačkali.

U leto 1941 god.pobegao sam ja sa mnogim Sarajlijama u planinu Romaniju.Tamo sam se sakrivao od ustaša. U šumi sam proveo oko 4 meseca.Na poziv nemačkih vojnih vlasti jedna masa odbjeglih Srba vratila se kući.Ja sam se takođe tom pozivu odazvao i vratio se kući pred Božić 1941.god.Odmah sam nastavio svoj redovni posao kod mog starog poslodavca.

U prvoj polovici 1942.god.nije bilo u Sarajevu većih progona jer jedna nemačka borbena divizija čiji nas je komandant pozvao iz šume ,nije dozvoljavala ustašama da vrše teror nad Srbima.Štaviše, događalo se da su nemačke vojne vlasti strogo uzimale na odgovornost pojedine ustaše,koji su na svoju ruku htele da izvrše razne ispade protiv srpskog stanovništva.

Pomenuta nemačka divizija, koja je bila stacionirana u Sarajevu, otišla je iz Sarajeva nekako u leto 1942.god.Odmah po odlasku ove divizije ustaše su ponovno dobile punu vlast u svoje ruke i opet otpočeli da napadaju Srbe.

U okolini Sarajeva ustaše su uhvatile srpske seljake u polju.Njih su jednostavno i bez ikakvog osnova optuživali da su komunisti, iako ti seljaci pojma nisu imali o komunizmu. Razne egzekucije vršile su ustaše nad mirnim srpskim življem na licu mesta.Bilo je slučajeva da su ustaše pojedinim Srbima na mestu gde su ih uhvatili sekli ruke, klali ih ,vadili im oči itd.To su naročito radili u selima Jošanici, Sokolcu i drugim selima u okolini Sarajeva i na padinama Romanije. Poznato mi je da su ustaše iz samog Sarajeva mnoge Srbe poubijali, a mnoge odveli u koncentracione logore.

Sećam se da su među Srbima odvedenim u koncentracione logore bili:---nabraja imena---

I mnogi drugi Srbi u Sarajevu ubijeni su po ustašama i odvedeni u koncentracione logore, što naročito važi za uglednije i istaknutije Srbe,no njihova imena ne znam da navedem. One koje sam napomenuo potiču isključivo iz moje bliže okoline.

Mene su ustaše kod moje kuće uhapsili jednog dana u mesecu junu 1942.god.Na sarajevskoj stanici ustaše su me ukrcale u jedan teretni voz koji je bio krcat sa Srbima iz Sarajeva i okoline.Tim vozom krenuli smo za Jasenovac.Vagoni su bili strogo zatvoreni iako je napolju vladala nesnosna vrućina.Usput nismo dobijali ni vode ni hrane. Od žege i muke u zatvorenim prostorijama ljudi su padali u nesvest.

U jasenovačkom logoru preživio sam mnoge strahote.Svi mi interninci bili smo smešteni po barakama,a spavali smo na golom patosu. Za kišnih dana voda je curila u baraki sa krova, a navirala je i ispod patosa.Hrana je bila vrlo loša. Dobijali smo dnevno svega tri kuhana krompira tek povremeno za večeru po parče projinog hleba. Radili smo kao robovi.Kopali smo temelje za bunkere, dovlačili zemlju na nasip, čistili i uklanjali smeće iz logorskog kruga, slagali smo municiju u obližnjem lageru, kopali rake za sahranjivanje mrtvaca i drugo.

Gotovo svakog dana ustaše su u samom logoru ubijali Srbe.Osim toga vršili su razna mučenja.Svaki ustaša mogao je sa svaki internincem raditi što ga je volja. Na račun logoraša ustaše su izmišljale svašta čime bi ih ponižavali i mučili.

U logoru Jasenovac redovno su nas danju i noću tukli, mučili,z lostavljali, ubijali, terali gladne i žedne na težak posao, večito držali u smrtnom strahu.

Moja majka poznavala je jednog nemačkog podoficira kome je ime Franc pa je njega zamolila da se zauzme za me, da me puste iz logora.Ovaj nemački podoficir intervenisao je kod hrvatskih vlasti i na njegovu intervenciju mene su pustili iz logora na slobodu 25 aprila 1943.

Pošto sam pušten iz logora , vratio sam se kući u Sarajevo kod moje majke. Moga oca Sretrena takođe su ustaše još pre mene uhapsili i odveli u neki logor. Do danas o njegovoj sudbini ništa ne znam.

U Sarajevu sam opet radio kao bravar, ali ovog puta kod bravarskog obrtnika Rudi Vinšaleka,j er je moj prvi poslodavac Ivan Gliha također po ustašama odveden u koncentracioni logor.

Po mom povratku kući nešto su se popravile prilike u Sarajevu. Progona nije bilo kao pre. Uostalom više se nije imalo koga ni progoniti jer je broj Srba u Sarajevu sada znatno spao zbog toga,što su mnogi od njih po ustašama pobijeni i odvedeni u koncentracione logore, a mnogi su se razbegli na sve strane, odmetnuvši se u šume ili izbegnuvši u Srbiju.

U mesecu avgustu 1943 god., iako sam rođen 1925, pozvan sam u hrvatsku vojsku.Tome pozivu nisam se odazvao.Radi toga morao sam se sakrivao da me ne uhvate.Sem toga neki Ahmed Kafeđžić, ustaški agent iz Sarajeva, stalno je pretio da će me prijaviti vlastima i da ću biti uhapšen. Sa ovih razloga bio sam prinuđen izbeći iz Sarajeva.U Beograd sam došao preko Zemuna pre par dana.

Miodrag Vukojević 21.11.1943.

NEMAČKI IZVORI I DNEVNICI GLEZA FON HORSTENAU

Postoji obilje nemačkih dokumenta o ustaškim pokoljima. Na našem jeziku najobimnija studija o nemačkim dokumentima o NDH je knjiga V. Kazimirovića "NDH u svetlu nemačkih dokumenata i dnevnika Gleza fon Horstenau.Sledeći navodi potiču iz te knjige. Kazimirović je dosta vremena proveo tragajući po stranim arhivama za nemačkim dokumentim koji bi osvetlili zbivanja na našim prostorima. Osvrnuo se i na pisanja nemačkih istoričara i memoarske knjige Nemaca koji su za vreme rata služili na ovim prostorima. Nemačke dokumente o ustaškim pokoljima sastavljali su nemački oficiri svojim pretpostavljenim i različite obaveštajne službe koje su pratile situaciju na terenu preko mreže agenata. U tim se izveštajima u prvi plan stavlja ono što je za Nemce bilo najvažnije , a to je doprinos ustaških pokolja izbijanju ustanka i jačanju partizanskog pokreta. Nemački oficiri i obaveštajci su ustaške pokolje iz pragmatičnih razloga smatrali štetnim. Međutim sam Hitler je ustašku državu smatrao važnim saveznikom i u svojim sastancima sa Pavelićem davao zeleno svetlo Paveliću za nastavak pokolja.U jednom od svojih susreta s poglavarom ustaške države on je naglasio da "ukoliko Hrvatska želi da ojača,mora najmanje 50 godina voditi nacionalno netolerantnu politiku".

Jedan od prvih izveštaja o ustaškim zločinima stigao je u Berlin 2.jula 1941, a uputio ga je Edmund Vezermajer koji se do tada još uvek nalazio u Zagrebu kao specijalni predstavnik Ministarstva inostranih poslova. Valter Šelenberg iz inostranog odeljenja Službe bezbednosti Rajha (RSHA) je preko svoje mreže u NDH dobijao detaljne izveštaje o ustaškim pokoljima i njihovom doprinosi izbijanju i jačanju.Agenti RSHA uputili su stotine takvih izveštaja , na osnovu kojih je ova služba pripremila izveštaj za Hajnriha Himlera u kojoj se kaže:

"Kao glavni uzrok povećane aktivnosti bandi moraju se navesti zločini koje su ustaške jedinice u Hrvatskoj izvršile nad pravoslavnim stanovištvom. Ustaše su svoja dela počinili na životinjski način,i to ne samo protiv muškaraca doraslih za oružje ,već posebno protiv nemoćnih staraca,žena i dece. Broj pravoslavnih civila koje su Hrvati masakrirali i sadistički mučili do smrti je oko 300 000."

U vreme izbijanja ustanka kojem su prethodili najžešći ustaški pokolji Nemci su ispisali nemali broj ovakvih izveštaja.

Jedan od najznačajnijih nemačkih izvora o ustaškim pokoljima su zabeleške Gleza fon Horstaenau. Njegov ratni dnevnik dostupan je istoričarima u bečkom Ratnom arhivu, a prvi put je za širu javnost publikovan 1980 na nemačkom jeziku u tri toma. Na našem jeziku su izvodi iz Glezovog dnevnika prvi put publikovani u knjizi "NDH u svetlu nemačkih dokumenata i dnevnika Gleza fon Horstenau" V.Kazimirovića, mada izvode iz dnevnika pominju i neki drugi istoričari.

Glez nije spadao u tipične nemačke bezosećajne i samouvrene generale koji su verovali u nemačku pobedu do samog kraja. Jasno mu je bilo da Hitler vodi Nemačku u propast.

Ustaške zločine je osuđivao delimično što je ustanak koji je usledio kao posledica pokolja ugrožavao nemačke trupe, ali i zbog moralnih razloga što je malo neobično za jednog deklarisanog nacistu.

Glez je u susretima sa ustaškim funkcionerima više puta zahtevao obustavljanje pokolja.

Razvio je efikasnu i pouzdanu obaveštajnu mrežu koja mu je pružala detaljne informacije sa terena.

Glezov glavni asistent u prikupljanju informacija bio je kapetan Hefner , folksdojčer iz Zagreba , koji je perfektno govorio jezik i imao čitavu mrežu doušnika i obaveštajaca širom NDH. Hefner i njegovi obaveštajci lično su obilazili mesta masovnih pokolja i neke logore. Hefnerovi izveštaji takođe se čuvaju u bečkom Ratnom arhivu. Po Hefnerovim pedantnim proračunima broj Srba pobijenih od ustaša premašio je 200 000 već početkom avgusta 1941.

Vremenom je raslo Glezovo i Herfnerovo gađenje i prezir prema ustašama.Glez je vršio obilaske nekih logora i mesta masovnih pokolja.Tako opisuje svoju posetu selu Crkveni bok na Savi i o tome kaže sledeće:

"U nesrećno selo upalo je u dva maha po pet stotina baraba...pod komandom dvojice ustaških poručnika i ubili sve one do kojih su stigli,žene silovali i do smrti kinjili,decu pobili.Ja sam video u Savi jedan ženski leš iskopanih očiju i sa komadom drveta uguranog u polni organ...Sirotica je imala oko 20 godina kada je dopala šaka ovim nemanima...na uglu jedne kuće ,gladne svinje kidale su leš nekog muškarca.Sve kuće su bile popljačkane."

U jednom od Hefnerovih izveštaja se kaže:" Kod Slavonske Požege, nalazi se koncentracioni logor ,koji nosi ime "ustaški iseljenički logor" .Upravnik ovog logora je bivši katolički sveštenik, a sad čuveni ustaša Klajić...Na dan 27. avgusta u logor je dopremljeno 378 zarobljenih Srba iz Bosne i smešteno u jednu baraku. Za vreme transporta teško mučeni, zarobljenici su bili skroz krvavi.Od nekog svedoku nepoznatog nadleštva,došlo je naređenje da dnevno mora biti ubijeno 20 zarobljenika...Ustaše su svakog dana bezrazložno tukli Srbe kundacima svojih pušaka. Svakog dana je izdvajano po 20 ljudi i izvođeno u dvorište.Tamo su desetorica bivala odmah ubijena batinama. Preostala desetorica morala su da iskopaju rake,u njih ubace leševe i onda se i sami u njih smeste, gde su potom bivali streljani.

Tokom jednog uobičajenog mučenja,pokušao je jedan zarobljenik da od svog mučitelja otme pušku.Kad je ovo javljeno komadantu logora Klajiću,on je naredio da se svi logoraši pobiju vatrom iz mitraljeza sa dum-dum mecima.Čitav sat je trajala paljba sa ulaza u barake.Izgled baraka posle ovoga se ne može opisati.Zidovi su bili krvlju pošpricani i sa njih su visili komadi mesa i prosutih mozgova,dok su podovi bili prekriveni unakaženim leševima.Barake su ostale u ovom stanju puna dva dana sve dok nije pristigao novi transport koji su onda očistili..."

ZBEGOVI U ŠUME

Tokom 1941 i 1942. veliki broj srpskog življa nalazio se u planinama gde je bežao već nakon prvog talasa ustaških pokolja.Naročito veliki zbegovi su bili na Petrovoj gori,Kozari,Grmeču,Romaniji,Ozrenu,Majevici...

Deo svjedočenja Lazara Brkića iz knjige "Najveći zločini sadašnjice" D.Stranjakovića:

"Na Petrovoj gori živjeli smo životom progonjenih divljih zvijeri.I tu smo morali neprestano da se sklanjamo od ustaša koji su nas gonili i ubijali kao zečeve.Smrzavali smo se u snijegu, gladovali, po pet dana nismo imali šta da okusimo.Nije moguće ispričati šta smo preživjeli.Bilo je slučajeva da su ljudi u zemlji u trapovima provodili i po nekoliko mjeseci živeći u stalnom strahu da ne naiđu ustaše."

Zbegovi su živeli pod vedrim nebom,u podzemnim skrovištima ili pećinama.Sve je bilo podređeno kolektivu.Bila je to kako je jedan svedok napisao "zajednička borba,trpljenje i beskrajna nada u konačan ishod".

Neki su zbegovi čitav ili najveći deo rata proveli u šumskim skrovištima, podzemnim trapovima dok su neki , doterani do očajanja napadali prititivnim oružjem ustaše pokušavaju da ih isteraju iz svojih sela i gradova.Ti pokušaji su u posleratnoj istoriografiji nazvani - ustanak.Ustanak se proširio nakon najžešćih ustaških pokolja u leto 1941. O tim prvim borbama kod Bihaća i Bosanske Krupe u jednom od Hefnerovih izveštaja Glezu fon Horstenau se kaže:

"Pošto je srpsko stanovištvo apsolutno najbrojnije , izloženo noćnim razbojničkim i dželatskim prepadima ustaša ,bilo iz svojih sela oterano u šume ,gde nema uslova da se duže vreme održi , moralo je nužno doći do otpora sili , koji se sada sa obrazloženjem da je u pitanju tobož srpski ustanak nastoji da suzbije. Pritom se uopšte ne radi o borbama Srba protiv hrvataske države niti su pak oni neki četnici i komunisti već jednostavno progonjeni ljudi koji doterani do očajanja , radije žele da umru sa oružjem u ruci , makar ono bilo samo komad drveta ili kamen, što je tokom poslednjih borbi oko Krupe uistinu bio čest slučaj,nego da se daju u noć klati kao stoka ili pak da od gladi presvisnu u šumama. Srbi koji su pokušali da prodru prema Krupi i koji su zauzeli borbeni položaj pred Bihaćem imali su sasvim malo vatrenog oružja.Oni su se služili bombama napravljenim na primitivan način od zaplenjenog eksploziva u rudniku boksita na drumu Krupa-Petrovac.Većina je međutim bila naoružana samo primitivnim oruđem za borbu izbliza."

Vremenom su grupe srpskih očajnika prerasle u partizanske odrede , a komandu su preuzeli predratni komunisti različitih nacionalnosti.Tada i stav nemačkih generala prema srpskom stanovništvu postaje oštriji , a zajedno sa ustašama i domobranima preduzimaju se ofanzivne akcije na područjima koja su postala žarišta otpora.U nemačkom vrhu razmatra se i pitanje šta raditi sa stanovništvom u osvojenim partizanskim područjima.Tako je general Liters smatrao da se prema stanovništvu, čiju je naklonost Titovo vođstvo uspelo da zadobije imaju primeniti "rigorozne mere".Glez fon Horstenau je predložio da se stanovništvo,umesto da se strelja uputi na rad u nemačke fabrike gde se već nalazilo više stotina hiljada ljudi iz čitave Evrope zarad ropskog i prisilnog rada za potrebe nemačke privrede.Zigfrid Kaše potegnuto je pitanje potpunog iseljenja stanovništva iz navedenih oblasti .Kaše je predložio da se srpsko stanovništvo transportuje u Rajh...."a pošto se u većini radi o seoskom stanovništvu kasnije bi došla u obzir njihova upotreba kao poljoprivrednih radnika".

Obračunavanje sa stanovništvom u osvojenim krajevima uglavnom je bilo prepušteno ustašama.

Kada govore o deportacijama u logore,preseljenju stanovništva,rigoroznim merama i slično, nemački generali su mislili isklučivo na srpsko stanovništvo .Oni su samo srpsko stanovništvo u NDH smatrali neprijateljskim jer je samo srpsko stanovništvo po njihovom mišljenju simpatisalo partizane ,dok je muslimansko i hrvatsko stanovništvo smatrano potpuno lojalnim i "svim srcem i dušom uz Nemačku".

KRVAVA DRAMA NA KOZARI

Tokom 1942 na planini Kozari u zapadnoj Bosni našlo se u zbegovima nekoliko desetina hiljada ljudi.

Ustaše su se u kozaračkoj ofanzivi nadale novim pokoljima,a Nemci su svo srpsko stanovništvo na Kozari smatrali partizanskim pomagačima koje zbog toga treba da snosi posledice.Kozara je opkoljena s jakim ustaško-nemačkim snagama ,a naređenje je glasilo da niko sa Kozare ne sme izaći iz obruča.Kozaru je branio odred od samo 2000 boraca pod oružjem.Samo nekoliko stotina boraca sa delom stanovništva probilo je obruč i uspelo da se izvuče prema planini Grmeč.Svi ostali su pali u ruke ustašama i Nemcima.Tad je nastala neopisiva klanica.

Žrtve su ustaše ubijale klanjem na licu mesta neposredno nakon zarobljavanja ili maljevima na obali Save kod Bosanske Dubice,a neki su po zahtevu nemačkih vlasti,prvenstveno Gleza fon Horstenau, odvedeni na rad u Nemačku.Tako su se spasili mnogi za koje se već spremao krvavi ustaški nož za vratom. Preostali su odvedeni u hrvatske koncentracione logore,mahom u Jasenovac i Staru gradišku.

Posle zarobljavanja narod je strpan delimično u Jasenovac ,a delimično u obližnje privremene logore kod Bosanske Dubice,Kostajnice i druge odakle je zatim prebacivan u Jasenovac u grupama po nekoliko hiljada ljudi. Žrtve su ubijane odmah.

Prema svedočenjima Jevreja sabranim u knjizi "Sećanja Jevreja na logor Jasenovac" ustaše su se brzo rešile ogromnog ljudstva sa Kozare. Prema tim svedočenjima , ustaški koljači su se tih dana najvećih pokolja Kozarčana "po cijeli dan vucarali po logoru i smijali se pred zatočenicima,pjevali i hvalili se kako su danas imali mnogo posla".

Po ustaškim i nemačkim dokumentima u kozaračkoj ofanzivi zarobljeno je 68 000 ljudi.Spomen park Kozara prikupio je nepotpuni spisak od 33 398 pobijenih kozaračkih civila dok sudbina mnogih nestalih ni do danas nije poznata.

Iz knjige "Sećanja Jevreja na logor Jasenovac"-svedočanstvo Fridrih Adolfa ,strana 40-41

"Od maja 1942 počeli su dolaziti ogromni transporti žena,djece,staraca i drugih muškaraca sa Kozare ,na desetine hiljada su bili dotjerani,svaki dan po 2-3 hiljade,a dovozili su i plijen od nedužnih seljaka...onda su na red došla djeca od novorođenčeta do 15 godina koja su oduzeta majkama i prebačena u poseban dio logora.Scene i nastale tragedije kada su djecu oduzimali majkama sa grudi su neopisive i ostaju nezaboravne za cijeli život.Majkama su govorili da vode djecu samo na liječnički pregled da vide da li su zdrava da idu s njima u Njemačku na rad.Zatim su ih posebno zatvorili i ostavili ih 4 dana bez vode i hrane.Jedne noći su svu stariju djecu odveli i pobili maljevima i željeznim šipkama.Grobari su cijelu noć morali odvoziti mrtvu djecu van logora gdje su ih pokapali.Poslije 10 dana pobili su i grobare.Kada su završili sa starijom djecom došao je red i na mlađu.

Krvava epopeja na Kozari pretvorila je ovu planinu u legendu.Ona je postala simbol partizanskog otpora i stradanja.O Kozari je nakon rata napisano na desetine knjiga,na Kozari podignut monumentalni spomenik.

Tokom osamdesetih otkriveno je da je tadašnji austrijski predsednk i bivši prvi čovek Ujedinjenih nacija Kurt Valdhajm zapravo nekadašnji nacistički oficir umešan u ratne zločine te da je učestvovao u ustaško-nemačkoj operaciji na Kozari.To je podstaklo pojačano interesovanje stranih publicista i novinara za krvavu dramu na Kozari, a knjige o kozaračkoj epopeji prevedene su na mnoge svetske jezike.

[brue]

UKRADENO DETINJSTVO KOZARAČKE DECE

Prema izveštaju ustaškog izaslanika od 9 avgusta 1942 u ustaškim logorima je bilo 23 858 dece sa Kozare (izvor-"Genocid nad Srbima Bosanske Krajine"-B.Bokan).

11 194 kozaračke dece (toliko je identifikovano imenom i prezimenom) pobijeno je od strane ustaša,najviše u ustaškim logorima u Jasenovcu u Staroj Gradišci.Deca Kozare stradavala su i Sisku i dečjem logoru Jatrebarsko.Najviše je stradalo 1942 u toku i nakon ustaške ofanzive na Kozaru, a deo i tokom prvog talasa ustaških pokolja 1941.

Zora Delić ,bivša logorašica dečjeg logora Jastrebarsko,sredinom osamdesetih ,dobila je poziv da, povodom dana pionira ,pionirima u gradiću Jastrebarsko pored Zagreba,održi predavanje o svom zatočeništvu u nekadašnjem dečjem logoru Jastrebarsko.Njeno predavanje na tom skupu je snimljeno i uz njemu saglasnost pretočeno u knjigu "Djetinjstvo moje ukradeno".

Iz knjige "Djetinjstvo moje ukradeno" -svedočanstvo Zore Delić, bivše logorašice u dečijem logoru Jastrebarsko :

"Bila sam jedna od djevojčica sa brojem oko vrata,jedno od 23 000 kozaračke djece razvejane po ustaškim logorima.

Rodila sam se u selu Kruhari. Pravoslavnu crkvu u kojoj sam krštena ustaše su zapalile 1941.Zbog toga ne znam tačno datum rođenja.

Veliko imanje otac nije mogao sam da obrađuje pa je uzimao nadničare.Među njima je bio Omer Alagić siromašan seljak kome je moj otac pomogao da prehrani mnogobrojnu djecu.Niko drugi nego taj Omer odveo je mog oca na streljanje. Nakon što je ubio mog oca,Omer se vratio natrag,zapalio našu kuću i štalu u kojoj je majka muzla krave.Nas petoro djece gledali smo kako nam majka gori.

U Kruharima na proplanku zvanom Šušnjar, gdje se nekad nalazila naša kuća i imanje , danas je spomen groblje 5500 žrtava ustaškog terora.Među njima su i moj otac,majka,djed,baba,stričevi.

Zastrašeni krvavim prizorom moje sestre i brat danima nismo smjeli da se približimo našem spaljenom ognjištu.Odjeveni u dronjke,prljavi i vašljivi skrivali smo se po okolnim šumarcima.

Početkom oktobra 1941 ustaše su počele da prekrštavaju srpsku djecu. Hvatali su nas kao što šinteri love pse lutalice. Uhvatili su i nas.Kad su sakupili dosta djece došao je katolički sveštenik. Učio nas je molitvu : "Moj grijeh,moj grijeh,moj preveliki grijeh Sveti Petre".Jedan ustaša se drao da će biti zaklan svako ko ne bude znao molitvu prije nego što ga sveštenik pokrsti.Sveštenik je išao od jednog do drugog djeteta ,sačekao bi da svako izmoli naučenu molitvu, a zatim bi ih škropio svetom vodom i stavljao u usta svetu hostiju. Moja najstarija sestra Nevenka nam je rekla da ni za živu glavu ne smijemo progutati ono što nam sveštenik stavlja u usta.

Moje pokršenje je bilo drugačije nego kod ostale djece .Bila sam najmlađa u grupi i nisam uspjela naučiti molitvu. Kad je došao red na mene ja sam šutjela. Odjednom iznad mene se nadvio ustaša.U ruci je držao nož i brzim pokretom zasjekao mi je kožu na grkljanu.Vidjevši da će me zaklati, Nevenka mi je počela govoriti molitvu - Moj grijeh,moj grijeh,moj preveliki grijeh Sveti Petre", a ja sam kroz plač dok mi je tekla krv sa ranjenog vrata izgovarala :

-mog gi, moj gi, moj peveliki gi seti epte

Bila sam dijete i morala sam moliti za svoj preveliki grijeh onima čije su ruke bile krvave do lakata. Lik ustaše sa nožem mi se duboko urezao u pamćenje. I danas na vratu imam ožiljak od noža.

Nije dugo potrajalo , a ustaše su počele odvoditi djecu u logore. Do sabirnog mjesta prevozili su nas vagonima za stoku. "Brigu" o nama preuzele su sestre milosnice.Prvo su nas "uredile",onako redom šišale kao ovce .Ja sam izašla iz reda i sakrila se u klozet neke barake. Ne sjećam se zašto se nisam dala šišati, ali zato dobro pamtim batine koje sam dobila od "milosnice". Kad me je pronašla pod stolom i vidjela da jedino ja nisam ošišana toliko me je istukla da sam izgubila svijest.Koliko mi je trebalo da dođem sebi ne znam. Sjećam se prvo što sam uradila -rukom sam potražila moju kosu, ali nje nije bilo. Ošišali su me u nesvjesnom stanju. Zatim mi je druga časna sestra stavila oko vrata kartonsku pločicu. Bio je to moj logoraški broj 97. Poslije masovnog striženja obukli su nas u neke kaputine kako se ne bi vidjelo kakve dronjke imamo na sebi. Skupili su nas u gomilu i slikali.Mnogo, mnogo godina kasnije uspjela sam nabaviti tu sliku i doznati zašto im je bila potrebna. U jesen 1941 ta fotografija je objavljena ne samo u novinama tkz.NDH već i u drugim listovima zapadne Evrope. Potpis ispod nje je glasio :"ovo su ratna siročad čije su roditelje ubili crveni koljači-komunisti."Ta strašna laž koju su ustaše lansirale u svijet pomogla im je da dobiju velike količine hrane ,odjeće i obuće,lijekova.Dobri ljudi iz cijelog svijeta slali su preko Crvenog krsta pomoć nama ne znajući da tako pomažu one koji nas muče i ubijaju."

Dalje se u svjedočenju Zore Delić navode primjeri sadističkog iživljavanja časnih sestara nad decom, opisi ljudi koji su lopatama izbacivali mrtvu decu kao balegu iz štale, užasne atmosfere u logoru u kojem su tek pristigla deca stalno plakala tražeći majke od kojih su odvojeni.

U leto 1942 ustašama je palo na um da neku od srpske dece koju nisu poubijali do tada daju na usvajanje ustaškim porodicama koje bi ih vaspitale u katoličkom i ustaškom duhu i tako napravile od njih prave male ustaške janičare. Decu su usvajali ustaški i domobranski oficiri , ali i neke poštene zagrebačke porodice koje su znale da će tim usvajanjem spasiti mališane od sigurne smrti.

Evo kako Zora Delić opisuje svoje usvajanje:

"Već je stigla jesen 1942 i mnogo djece je otišlo iz logora.Mene niko nije htio povesti. I tad sam odlučila: kad mene niko neće da izabere izabraću ja nekog.U mojoj dječijoj glavici sazrelo je valjda uvjerenje da imam samo jednu jedinu šansu i da je moram iskoristiti.Toliko sam željela da izađem napolje da sam potrčala prema prvom čovjeku koji je došao. Uhvatila sam ga čvrsto za ruku i rekla :Tata,uzmi mene ,biću ti dobra.Čovjek koga sam molila da me posvoji imao je oko 50 godina i tražio je muško dijete ali sam ga ja svojim postupkom pokolebala.Dok smo izlazili iz logora ,moj novi tata mi je rekao : -Kad dođemo u Zagreb kupiću ti lutku.Bićeš ti lijepa djevojčica čim se oporaviš. Nisam znala ni šta je lutka ni šta je Zagreb."

USTAŠKA PROPAGANDA

Nakon izbijanja ustanka većina nemačkih oficira stacioniranih u NDH krivca je videla u ustašama.Okrivljavali su ih da su svojim zločinima pospešili razvoj "bandi" odnosno partizana i time doveli u težak položaj i nemačke trupe koje su vodile borbe sa njima. Mnogi su predlagali uvođenje nemačke uprave i sklanjanje ustaša s vlasti. Najuporniji u tom smislu bio je Glez fon Horstenau koji je neoredkidno predlagao Hitleru ukidanje NDH.

Na optužbe svojih saveznika da su ustaški zločini izazvali ustanak i nerede ,ustaška vlast reaguje s nizom propagandnih poteza.U Zagrebu se izdaje tkz.Siva knjiga propagandni pamflet u kojem se za sve nevolje i izbijanje nereda okrivljuju žrtve -Srbi i kumunisti.Ova brošura izdata je na hrvatskom ,nemačkom i italijanskom jeziku i prosleđena vojnim ličnostima i novinarima iz fašističkih zemlja. Navode iz tog pamfleta prihvatio je jedino Zigfrid Kaše, proustaški orijentisan nemački predstavnik u Zagrebu.

Jedan od poteza je i osnivanje tkz.Hrvatske pravoslavne crkve.Ona i nije osnovana zbog pravoslavaca već zbog ustaških saveznika.Naime, nemački i italijanski oficiri su smatrali da ustaško divljanje zapravo ima verski karakter i često su u svojim izveštajima pominjali ustaške zločine nad pravoslavnim stanovništvom, a ne nad srpskim stanovništvom.G lez fon Horstenau je posprdno upitao Pavelića da li on namerava da pobije sve pravoslavce na svetu. Na čelo crkve postavljen je jedan ukrajinski emigrant Germogen Maksimov. I ostali malobrojni sveštenici koji su pristali da budu sveštenici te crkve bili su uglavnom iz redova pronacistički i antisemitski nastrojene ruske i ukrajinske emigracije. Za arhijerejske namesnike su postavljeni Nikolaj Ružnjecov, Antonije Paradijev, Serafim Kupčijevski i Vasilije Jurčenko.

U vreme kad je ta crkva osnovana 1942 , pravoslavni vernici na teritoriji takoznave NDH su se nalazili po zbegovima u šumama gde su bežali od krvavog ustaškog noža, u izbeglištvu u Srbiji ili su ustaški zlikovci poubijali. Pravoslavne crkve koje nisu srušene su bile pretvorene u magacine, štale, konjušnice itd,a pravoslavne sveštenike su ustaše uglavnom pobili. Hrvatska pravoslavna crkva je bila crkva bez vernika, bez sveštenstva i bez hramova.Većinu pravoslavnih sveštenika ustaše su do tada poubijale.

Osnivanjem Hrvatske pravoslavne crkve ustaše su zapravo svojim saveznicima pokušali baciti prašinu u oči sugerišući da ustaše menjaju kurs prema pravoslavcima , da će pravoslavcima koji priznaju da su Hrvati biti omogućeno pravo na život, da će pravoslavci biti čak pozivani u redovnu hrvatsku vojsku-domobrane itd te su čak nešto od toga privremeno i uradili.Osnivanje Hrvatske pravoslavne crkve i ostali propagandni potezi bili su samo sredstva za prikrivanje zločina.Ovakvim potezima koji su imali čisto propagandni karakter , ustaše su zapravo želele osigurati nesmetani dalji progon preostalih Srba i rad svojih fabrika smrti u Jasenovcu i drugde,bez po njih opasnih,uplitanja i intervencija sa strane. Da bi stvar izgledala što ubedljivije i da bi nemački saveznici videli da NDH ima dobre namere i da nije kriva zbog ustanka i nereda nije se ostalo samo na stvaranju HPC već se dalo u potragu i za kakvim lojalnim i "čestitim" Hrvatom pravoslavcem kojeg bi postavili na neku funkciju. Problem je bio što su sve pravoslavce ustaše ili proterale ili pobile. Pronađen je ipak jedan "čestiti" i lojalni "Hrvat" pravoslavac. Bio je to jedan nesretnik po imenu Savo Besarović.

No najvažniji propagandni potez bio je ipak osnivanje HPC. Germogen Maksimov je preporučivao pravoslavnim vernicima da se vrate iz šuma, pokaju pred vlastima i postanu lojalni građani NDH. Dešavalo se da i ustaše pobiju ljude koji su se po Germogenovom pozivu sakupili u crkvama.

Sudbina Germogena Maksimova nije bila nimalo ružičasta nakon oslobođenja Zagreba.Pomalo i prestrogo kao i gomila drugih zlikovaca osuđen je na smrtnu kaznu presudom Vojnog suda komande grada Zagreba krajem juna 1945.U obrazloženju presude se kaže da je Germogenu suđeno zbog toga što je :

- primio položaj,ime i naslov mitropolije zagrebačke,a kasnije i patrijarha takozvane Hrvatske pravoslavne crkve koja je bila stvorena po zločincu Paveliću.

-sa tog položaja i kroz tu organizaciju po nalogu Pavelića,a u službi stranog zavojevača nasilno prevodio,tjerao u članstvo Srbe u takozvanu Hrvatsku pravoslavnu crkvu te na taj način skrivio smrt tisućama Srba koji su prilikom tih prevođenja u masama ubijani.

[G!!!]

tuzhno je shto sam video strana istrazhivanja koja su utvrdila da je velika vecina zhrtava bila civilna, i da su nemci odgovorni za iznenadjujuce mali broj smrti. ostalo smo se krljali medjusobno.

btw loopz, interesantan podatak je da je italijanska vojska tokom okupacije pomagala chetnicima protiv ustasha :)

mani me tih modernih stranih istrazivanja, na kraju ce reci da nemci nisu ni ucestvovali u ww2, i da su rusi ratovali sa zapadom :)

[Sting]

Taj fazon. Gledam juce neku srceparajuci emisiju kako je neka nemacka armija zarobljena u shumi gde ih je okruzila Crvena Armija i bombardovala dan i noc artiljerijom i avionima i pobila ih skoro sve. Cela emisija je u fazonu "jadni nemci" i kako su rusi surovi. Zaboravili su samo da pomenu da su nemci napali Rusiju prvi i da su zasluzili pet puta goru sudbinu od te. Barem su umrli kao vojnici, a ne u logorima.

[Kojot]

Ah drugari .. jedno zverstvo ne opravdava drugo.Uostlaom tek se svaki 10 nemac vratio iz zarobljenistva u Rusiji a tamo je bilo likova i do 55 u intrnaciji.. tako da.........

[cali]

mani me tih modernih stranih istrazivanja, na kraju ce reci da nemci nisu ni ucestvovali u ww2, i da su rusi ratovali sa zapadom :)

nije poenta u umanjivanju nemachke krivice, nego u tome da smo u staroj jugi ucheni da je zli shvabo ubijao dobre jugoslovene, i tek posle raspada je krenulo glasno da se pricha o istini - da smo sami sebi dovoljni za genocid.

War.. War never changes..

kad vidim da je ljudsko bice sposobno za ovakve zverske zlochine, pozhelim da budem bog na jedan dan da im svima presudim.

[brue]

Ma aj do tad i nije bilo toliko napeto. Ali, od tada, sa tolikom promenom, naglom, demografske slike na Balkanu, pala je tolika zla krv da se nazalost nikad nece moci izbrisati. Ne mozes, pa da je i srednji vek, da unistits nekoliko desetina procenata nekog naroda i da se to tek tako zaboravi. Jednom upisano u gene i gotovo. Sta god su radili cetnici ili partizani, pa ili Nemci/Bugari/Madjari/Italijani, ovo..ovo, ma ne znam ni kako da ga nazovem, jednostavno ne moze da se ljudskim recima opise.

[cali]

sad videh da se pominje u okviru brownfield restoracionog projekta mogucnost da obuhvati i staro sajmishe, gde ce sem modernijih objekata biti izgradjen i memorijalni centar zhrtvama logora

[Sting]

Ah drugari .. jedno zverstvo ne opravdava drugo.Uostlaom tek se svaki 10 nemac vratio iz zarobljenistva u Rusiji a tamo je bilo likova i do 55 u intrnaciji.. tako da.........

U pravu si komsija, ali ovde se radi o izvrtanju istorije. Na kraju ce ispasti da su nemci MORALI da napadnu Sovjete (btw u emisiji uvek kazu RUSI a ne SOVJETI!!!) iz nekog svetog i dobrog razloga, npr da spasu ostale evropljane ali nisu uspeli.

[[BMF]Psycho]

Taj fazon. Gledam juce neku srceparajuci emisiju kako je neka nemacka armija zarobljena u shumi gde ih je okruzila Crvena Armija i bombardovala dan i noc artiljerijom i avionima i pobila ih skoro sve. Cela emisija je u fazonu "jadni nemci" i kako su rusi surovi. Zaboravili su samo da pomenu da su nemci napali Rusiju prvi i da su zasluzili pet puta goru sudbinu od te. Barem su umrli kao vojnici, a ne u logorima.

Zapadnjacka propaganda besramno izvrce istoriju oduvek. Ne treba im verovati nista! Onaj history channel mi se gadi kad krenu o svetskim ratovima i slicno. Gledao sam emisiju o zavrsetku drugog svetskog rata, kada su Sovjeti, koje oni lol ko sto je neko reko samo zovu Rusi, upali u Berlin i sad cu koristiti njihove reci, bezdusne zveri siloval 8 miliona nevinih nemackih zena, od kojih je pola izvrsilo samoubistvo sutradan. I klasika jedna ista prica kako su Ameri i Englezi sjebali sile osovine sami, a Rusi su tek pripomogli.

[Synd]

bez Rusije bi izduvali realno. Da je Hitler bio pametniji i da ih nije cackao, imao bi sredstva da se roka sa ostalima. Ali ne, boli njega kurac sto je Napoleon failovao u snegu, i eto sta se desilo, popio je kontra charge pod parolom "NOT ONE STEP BACKWARDS" i eto, podelise berlin na 4 dela

[ZerBah]

Hitler je znao da ako on ne napadne na SSSR, Staljin ce krenuti na njega. To chak i Rusi priznaju. Problem je u tome shto sada Evropa stalno opravdava fashizam i kritikuje staljinizam - ma koliko Staljin bio surov i zao, on je uglavnom tlachio svoj narod (ne bash sasvim svoj poshto je Gruzinac bio, ali znate o chemu mislim). Nemachka se, naravno, trudi da sredi svoj ukaljani obraz, ali to uglavnom podrzavaju pribaltijske drzave (Estonija, Latvija i Litvanija) koje su bile fashistichke za vreme WWII...

[Synd]

nema veze, ja smatram da bi mu bilo bolje u defense modu, jer je na onoj jebenoj zimi sve propalo od opreme i vojske. ;)

da, vidis, opet nesto protiv rusa kuvaju svi... sprema se neko sranje

[cali]

..on je uglavnom tlachio svoj narod ..

uglavnom podrzavaju pribaltijske drzave (Estonija, Latvija i Litvanija) koje su bile fashistichke za vreme WWII...

srbo, choveche. one su i bile fashistichke zato shto su mrzele rusku vlast. ti narodi nisu bili ruski, kao shto ni poljska nije bila ruska. mislish da staljin ne bi sravnio finsku sa zemljom da mu nisu desetkovali armiju?

glupo mi je shto se stalno staljinova strahovlada opravdavala borbom protiv nacizma. ruski narod je ginuo i od nacista i od komunista.

[ZerBah]

Slazem se, ali to ne znachi da je fashizam bio OK, dok je staljinizam bio losh. Oba su bili jako loshi i to shto se sada radi na opravdanju fashizma je velika greshka koju pravi Evropa...

[Synd]

nama treba staljin da zavede red u ovu drzavu, pa da vidis

[Sting]

Ne hvala. Jedino gde je Staljin zaveo red bilo je u njegovoj glavi, a mozda nije ni tamo.

[Kojot]

Zapadnjacka propaganda besramno izvrce istoriju oduvek. Ne treba im verovati nista! Onaj history channel mi se gadi kad krenu o svetskim ratovima i slicno. Gledao sam emisiju o zavrsetku drugog svetskog rata, kada su Sovjeti, koje oni lol ko sto je neko reko samo zovu Rusi, upali u Berlin i sad cu koristiti njihove reci, bezdusne zveri siloval 8 miliona nevinih nemackih zena, od kojih je pola izvrsilo samoubistvo sutradan. I klasika jedna ista prica kako su Ameri i Englezi sjebali sile osovine sami, a Rusi su tek pripomogli.

A to nije istina?

Dali znas da su se svojetski oficir pobunili nakon 2 dana neprekidnog divljanja i zamalo doslo do jeben pobune u Crvenoj Armiji zbog divljanja mongolskih jedinica po Berlinu

Jedan zlocin ne opravdava drugi!!!!!!!!

Niti sdu Nemaci imali pravo da tako ubiaju ruse po logrima

niti ovi da im masovno siluju zene... relano.... nema veze

reci cu nesto sada pa nek pukne... lako je nama ovo raspravljati sa distanece ali kada ti neko ubije brata, sestru mrznja koja se javi je uzasna i nezna za samilost

A kada jedna drza legalizuje i podstice tu mrznju naravno da ce ljudi da postanu zivotinje!!