Још један сјајни Пељевин је пао на мору. "Чапајев и празнина". Роман више подсећа, по форми и тематици на "Бројеве", него на "Империју" или "Генерацију". Феноменална књига, рани рад, емотиван, лудачка вожња, невероватна слојевитост и симболика у детаљима. Можда помало и са претенциозном нотом, али она има посебан шмек када иза ње стоји овакав виртуоз. Свака и најтоплија препорука, ко воли Пељевина, ово мора да прочита.
Онда сам прочитао још и "Авантуре неваљале девојчице". Чекам само сво ово време да поделим са вама, да бих био што попустљивији према овом Љосином роману. Док читате роман у почетку, просто мислите да сте у неком тупавом херц роману. Ипак, прича вас неосетно обухвата целог будећи најразличитији спектар осећаја. Ни непосредно по завршетку књиге немате утисак да сте прочитали нешто вредно. Тек кад утрне психоза на коју Љоса игра, остаје дивна, нежна и осетљива прича о љубави, значењима, амбицији. Љоса гони Рикардита кроз Париз, Лондон, Токијо, гони га титравим осећајем потребе и датости.